1999 г., выд. “Нёман”

Вечны Божа!

Недзе там, у тваім царстве, на высокіх нябёсах, жыве мая Мама...

... Кожны дзень (!), як яе няма, адчуваю яе позірк, бачу яе мілую ўсмешку, чую яе напеўны голас. Яна са мною ў памяці і ў сэрцы. З ёй іду па жыцці, па яго сонечных і камяністых сцяжынках.

Мама! Ачніся, адгукніся, завітай да сына ў госці. Хачу хоць на міг убачыць цябе жывую. Асірацелым застаўся на зямлі твой меньшанькі...

... Ты -- жывая вада для мяне, мора духоўнага багацця. Ты -- жыццёвая зорка, па якой звяраю свой шлях на зямлі. З тваім вобразам буду і далей сустракаць узыход сонца, радавацца кожнаму падараванаму мне дзянёчку. І не стамлюся гэта рабіць датуль, пакуль будзе гарэць мая свечка.

Мама! Ты ў сэрцы маім. Цяпер, і ўвесь час, і на векі вякоў. Амін.