1993 г., выд. “Мастацкая літаратура”.

Шукаць Шоўкавічы ў друкаваных радках -- тое самае, што шукаць іголку ў стозе сена.

Пахавана. Адпета.

Што ж атрымліваецца?

Шоўкаўцаў жывымі адпявалі ў гады калектывізацыі. У вайну. У пасляваенную галыцьбу. Пад час развітога сацыялізму. І цяпер...

Дык што ж гэта робіцца, людзі?!

(дакументальная аповесць, сумесна з украінскім паэтам Багданам Чалым), 1989 г., выд. “Беларусь”.

Документальная повесть двух писателей рассказывает о трагической судьбе белорусских и украинских юношей и девушек, насильственно угнанных гитлеровскими оккупантами в Германию. Авторы используют многие ранее неизвестные документы, обличающие фашизм.

Много в этой книге страсти и боли. Она о жизни людей, почти еще детей, в тяжелых условиях фашистской неволи.

Аповесць выдавалася ў Мінску (1980, 1985), у Маскве (1981), у Кемерава (1982, 1989), у Кіеве (1982, 1987), у Вільнюсе (1987). Па аповесці зроблена радыёп’еса, шмат разоў перадавалася па рэспубліканскім радыё.

Ёсць людзі, якіх называюць жывой легендай. Такім чалавекам з'яўлялася Герой Савецкага Саюза Зінаіда Міхайлаўна Тусналобава-Марчанка, якая вярнулася з вайны без рук і без ног.

Гэтая дакументальная аповесць прысвячаецца яе бяспрыкладнаму подзвігу.

(дакументальная аповесць пра беларуса-нарадавольца Ігната Грынявіцкага), 1990 г., выд. “Мастацкая літаратура”.

1 сакавіка 1881 г. у Пецярбургу быў забіты цар Аляксандр II. Кінуў бомбу рэвалюцыянер-нарадаволец ігнат Грынявіцкі, які нарадзіўся на Бабруйшчыне.

"Яго (Ігната Грынявіцкага), знявечанага і амаль мёртвага, падабралі каля Кацярынінскага канала, перанеслі ў санкі. Берагам канала, кудой павінен быў ехаць цар, везлі невядомага юнака. Жандары і паліцэйскія шчыльным колам акружылі санкі, нібыта русявы, непрытомны смяльчак мог нечакана ўцячы з-пад іх апекі..."