(гісторыя аднаго здымка)

Выдатны фотамайстар “Звязды” Яўген Пясецкі аднойчы “падлавіў” мяне ў той момант, калі я ўручаў дзяўчынцы-дашкольніцы часопіс “Вясёлка”. Было гэта ў вёсцы Іёды Шаркаўшчынскага раёна. Мы ішлі Дарогай Святыняў з агнём ад Гроба Гасподня па Віцебшчыне. У Іёдах, помню, была ўрачыстасць у мясцовай царкве. Усе жадаючыя не трапілі туды. І мы, некаторыя члены творчай экспедыцыі, бавілі час на  плошчы.

Ішоў дробны дожджык. Я ўбачыў на вуліцы прыгожую дзяўчыну ў белым світэры, штоніках і гумавых боціках. Яна пазірала на мноства людзей, якія з’ехаліся ў іх вёску, і, відаць, хацела зразумець, што тут адбываецца. Мне закарцела падыйсці да гэтай “сяляначкі”. Я ўзяў яе пад свой парасон, падараваў незнаёмай дзяўчынцы свежы нумар “Вясёлкі”. А ў гэты час Яўген Пясецкі не драмаў. Яго фота пазней з’явілася ў “Звяздзе” і на вокладцы кнігі  “Не выжываю, а жыву!..”, кнігі Маргарыты Яфімавай пра мяне і маю літаратурную творчасць.

Інтэрв'ю

Уладзімір ЛІПСКІ: “Задача сумленных дарослых – перадаць у спадчыну дзецям усё лепшае, стагоддзямі назапашанае нашымі прашчурамі...”

Па выніках Нацыянальнага конкурсу сродкаў масавай інфармацыі “Залатая ліцера”, што ўпершыню праводзіўся ў гэтым годзе, у намінацыі “Лепшы дзіцяча-юнацкі часопіс” пераможцам прызнаны часопіс “Вясёлка”.

Пра тое, чым жыве сёння адзін са старэйшых дзіцячых часопісаў Беларусі, а таксама пра ролю друкаванага слова ў справе выхавання юнага пакалення мы размаўляем з галоўным рэдактарам “Вясёлкі”, старшынёй праўлення Беларускага дзіцячага фонду, пісьменнікам Уладзімірам Ліпскім.

Пра мастака Яўгена Аляксеевіча Ларчанку пісаць у мінулым часе вельмі балюча і нават крыўдна. Толькі-толькі, здаецца, пачаў уваходзіць на творчы Алімп, і на гэтым пад’ёме раптоўна прыпынілася сэрца...

Найчасцей здараецца, што мы пачынаем па-сапраўднаму ацэньваць творцу толькі тады, калі яго няма побач. Так атрымалася і з Яўгенам Ларчанкам. Калі быў побач, цешыліся яго мілай усмешкай, яго шчодрасцю, паважлівасцю і дабрынёй. Усё гэта навідавоку. А заглыбіцца ў яго патаемныя думы і клопаты, аб’ектыўна зірнуць на зробленае ім у мастацтве, сказаць яму патрэбнае слова падтрымкі, падбадзёрыць на ўзлёце, у творчых муках, – на ўсё гэта нам не заўсёды хапае часу. Вось і вырываюцца з нашай душы запозненыя словы прызнання, любові і выбачэння. Але ж  лепш пазней, чым ніколі.